
Israeli artist Tuly Ziv
Het is vijf uur ‘local time’ wanneer ik dit schrijf. Met tegenzin. Het duurt nog een paar uur voor de zon ondergaat en ‘yom hashoah’ officieel begint. Morgen zal overal in Israel traditioneel alles stilstaan wanneer voor 2 minuten het luchtalarm klinkt. Morgen zal ik weer – deels beroepsmatig, deels prive – de indrukwekkende verhalen horen van mannen en vrouwen die de Holocaust hebben overleefd. Verhalen over helden, barbaren, onvatbare herinneringen en ervaringen, over verdriet, hoop en mij weer verbazen over de ongelofelijke kracht, moed en doorzettingsvermogen. Ook ik zal thuis zitten in mijn ouderlijk huis waar mijn vader traditiegetrouw alle namen van onze familie zal oplezen. Van hen die het barbarisme van het Nazi-duitsland niet hebben overleefd.
In enkele uren zal ook in Nederland worden stilgestaan bij die talloze helden die hun leven hebben gegeven onder het juk van de Nazi’s, maar ook door oorlogsgeweld ver buiten de landsgrenzen of slechts enkele jaren geleden. Dappere, dappere mensen. Mannen en vrouwen. Wit en gekleurd.
Met tegenzin schrijf ik dit stukje, zoals ik al zei in de eerste zin. Met tegenzin inderdaad, want ergens hoopte ik dat vooral deze avond, en morgen niet te vergeten waar we onze helden en martelaren (nogmaals) herdenken en eren, een moment van bezinning zou brengen. Een pas op de plaats. Even loslaten en herijken waar we mee bezig zijn. Maar dat lijkt wel volkomen onmogelijk vandaag de dag.
Het hebreeuwse woord ‘zakar’ – de titel van dit stukje – is een werkwoord dat zoals zoveel woorden in deze taal verschillende betekenissen kent. ‘zakar’ betekent ‘herinneren’, maar ook ‘nadenken’, ‘opslaan’, ‘benoemen’, maar altijd in de context van ‘woord en daad’, ‘actief opgevolgd’.
Lees verder →
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.