El jardín de las delicias

De schedelpan van Joost.

De keisnijder Atelier Jeroen Bosch

Wat is dat toch dat sommige mensen het zo interessant vinden om de holocaust ter discussie te stellen?

Inmiddels ben ik wel wat gewend, er is al van alles voorbijgekomen op dit blog en weet ik dat gekkies overal voor het oprapen liggen. Je hebt ze in alle soorten en maten, de ene kickt op RT en de andere geilt op chemtrails. Maakt niet uit als je maar lekker kunt hoaxen.
De meeste komen daar ook rond voor uit en zijn er nogal fanatiek in. Nou goed, dat is dan in ieder geval duidelijk.

Je hebt ook een bepaalde categorie die het op een bedekte manier proberen, zij proberen zichzelf salonfähig te maken omdat zij zogenaamd allerlei misstanden aan de kaak stellen. Ik noem ze wolven in schaapkleding. Je moet ze al wat langer kennen en volgen om hun denkwijze te kunnen achterhalen, dan ben je als het ware de schifting onder hun hersenpan aan het analyseren. Want dat het daar schimmelt dat staat vast.

Drama

te huur; zzp-verkoper; niet veel succes; kan NWO omduwen; alleen; beschikbaarheid in overleg met OM.

Daar zit je dan. Voor je indrukwekkende schrijftafel. Links en rechts staat een monitor te flikkeren. Achter je kraakt een stapel dozen onder het gewicht van onverkoopbare boeken. Leeggezogen en kaalgeplukt ben je. Met slechts tienduizend euro aan liquide middelen weegt je kapitale villa loodzwaar op je schouders. Het fraaie pand dat je ooit kocht voor een prikkie, maar al geruime tijd geluk mist en koud aanvoelt. Al probeer je het nog wel, met hier en daar een schamel bosje bloemen. Het staat te koop. Al twee jaar. Rechts van je staat een fraaie globe. Een reliek. Lang geleden stond het symbool voor je ambities. Nu kijk je vermoeid naar de stapel juridische documenten die voor je liggen. Civiele en strafzaken die er stuk voor stuk niet om liegen. Daar komt misschien nog een strafzaak bij. Die oude vrouw die je aanreed op je midlife crisis bromfiets. Onverzekerd. De fiets staat te koop. Al twee jaar. een drama.

Vrijmibeau: Democratie

Stem op Mij

Vrijdag. Weekend. Althans voor een deel van de Swapichou-roedel. Het andere deel ploegt zich nog door hard disks vol met persoonlijk leed, infiltreert facebook pagina’s, of jaagt op voortvluchtige partijleiders. Dankbaar maar vermoeiend werk. Iedere zondagochtend wanneer de rapporten en resultaten van de afgelopen week bij onze leiders worden ingeleverd klinkt er even later weer een oorverdovend schatergelach. Dankbaar, want daar doen we het toch voor. Vermoeiend omdat ieder gekkie tegenwoordig wel een twitter stream, weblog onderhoudt of youtube kanaal exploiteert om daarmee van het democratisch recht gebruik te maken door zijn/haar stem te laten horen. Allemaal superbelangrijk, dus dat moet allemaal gelezen en gemonitord worden. Erg vermoeiend en soms totaal creepy, al zijn er steeds meer erkende ‘staatstrollen’ die eenvoudig weigeren om het onzingereutel te doorstaan. Democratie is leuk en iedere stem of mening geldt, maar kent haar grenzen die soms wat ruimer vallen, en dan juist weer strakker worden bepaald.

Break the System: The Nico Files

Nico van den Ham is een stomme opa in 2032 woorden

Het zal je maar gebeuren. Doe je hartstikke je best om enorm wakker te zijn. Ben je dagelijks bezig met het system breaken. Heb je een suf wijsvingertje van het ‘liken’ van actie-fan pages word je plotseling uitgemaakt voor staatstrol. Dat is natuurlijk heel erg zielig. Vooral wanneer dat gebeurt door een verwarde mopperopa.

Het begon allemaal zo fijn en oprecht. Tijdens het dagelijkse rondje scrollen door Pedo-Nederland versus de wakkere burger was de jammerende bejaarde je niet ontgaan en zijn verhaal raakte je tussen de ontwaakte oogjes. Kordaat besluit je dan ook actie te ondernemen en de jammeraar in je schuur op te nemen. Opa zou namelijk op straat worden gezet. Door de pedo-onderdrukker. Allemaal enorm onterecht en zo, en ook nog eens rond de feestdagen. Het enige dat opa kan worden aangerekend , zegt hij, is dat hij goudeerlijke verhaaltjes typt op zijn weblog. Meer niet. Toch besluit het voltallige ‘satanische pedo zwarte toga’-tuig om deze lichamelijk verzwakte sociale held en strijder tegen het onrecht op leeftijd uit zijn eenkamerwoning te zetten. Megavet oneerlijk!

Haast is geboden. Opa heeft nog maar een paar dagen en de zielepiet dreigt al met het opblazen van zijn aardse nachtrust middels twee gloednieuwe canisters Helium. Kort kijk je in de kille TBS-ogen van je partner en een halve dag later staat de boedelbak vol oude mannen verzamelrotzooi veilig in je paardenstal. Opa inclusief vuilniszakken zijn gered uit de handen van de ontruimingsmaffia.

Dezelfde avond sta je hand in hand met je TBS-schatje vertederd te kijken hoe de arme oude man langzaam uit zijn verkleumde bibbertoestand herstelt en smakelijk geniet van de kipkerrie-toastjes die je speciaal voor hem hebt gesmeerd. “Is het niet een schatje”, zeg je nog, “dat ze nou zo’n poepie op straat wilden zetten?! De wereld is echt gek geworden.” Tevreden val je ‘s avonds in slaap: Break the system!.